Rust is net als toveren: het zelfhelende vermogen van je lichaam

Het klinkt bijna als iets magisch toch? Het zelfhelende vermogen van ons lichaam. En daarmee wellicht ook onwerkelijk. Toch is dit gegeven heel tastbaar en daar vertel ik je graag wat meer over.

Ons lichaam heeft een natuurlijk vermogen om zichzelf te genezen en in balans te brengen. Denk maar een schram of een wond. Je hoeft het lichaam geen opdracht te geven. Je hoeft je lichaam ook niet te vertellen hoe het moet. Toch heelt de wond vanzelf.

Wat wel belangrijk is, is een situatie creëren waarin je lichaam de kans krijgt om de boel te repareren. Bijvoorbeeld door de wond droog te houden en er geen vuil in te laten komen. Zolang je dat doet weet je lichaam bijna altijd jouw huid weer te genezen en bacteriën buiten de deur te houden.

(Hierbij spreek ik niet over groot fysiek trauma of letsel, daar heeft het lichaam simpelweg hechtingen of operaties voor nodig. Iets wat we prachtig ontwikkeld hebben als mens).

Herstel is dus iets wat het lichaam van nature opzoekt. Als er spanning in het lijf is, pijn, een disbalans in het een of het ander, dan wilt het lichaam eigenlijk altijd bewegen naar balans. Maar daarvoor moeten we het wel de kans geven. Een van de belangrijkste factoren daarvoor is rust.

Net zoals jij moeilijk op adem kan komen terwijl je een sprintje trekt. Kan je lichaam moeilijk verzorgend en herstellend werk doen als het altijd actief moet zijn. Dat klinkt simpel, maar is iets wat we in onze maatschappij lastig vinden of misschien zelfs niet helemaal begrijpen.

Wat mij betreft is de meest eenvoudige manier om rust te omschrijven als een moment waarin je niets hoeft te 'doen', maar simpelweg kan 'zijn'. Een moment waarin je niet productief of actief hoeft te zijn en je nergens 'je best' voor hoeft te doen.

En dat is nog best lastig, want een staat van rust kun je niet afdwingen, alleen uitnodigen. Soms is ons hoofd en lichaam nog zo 'aan' dat zelfs een rustvolle bezigheid, niet als rustvol ervaren wordt. Toch ontstaat rust ook niet door streng tegen jezelf te zijn en te zeggen "EN NU GA IK RUSTEN". Als iemand jou een boze opdracht geeft, krijg je ook eerder schrik en spanning dan verzachting.

Daarom is het belangrijk dat we onszelf momenten toestaan waarin we niets hoeven te ‘doen’ of ‘realiseren’, vanuit zachtheid naar onszelf. Want in die momenten kan je lichaam het werk doen. Jou van binnenuit voeden zodat je daarna energie en inspiratie hebt om dingen te realiseren die jou vreugde geven.

Zit je vaak vast in een cirkel waarin rust en ontspanning niet toegankelijk voelt? Waarin je telkens in gevecht zit met het willen ontspannen maar dat het niet lukt? Misschien helpt het woord verzachten je dan.

Stel jezelf de vraag, op welke manieren kan ik zachter naar mezelf zijn? Met welke woorden spreek ik mezelf toe? Welke dingen kan ik doen omdat ik het mezelf gun? Welke activiteiten voelen zacht en verzorgend? Wanneer je merkt dat je iets onderneemt om iets van jezelf af te dwingen, pauzeer dan. Neem waar en kijk of je ook een andere houding naar jezelf kan aannemen.

Als je hier meer over wilt weten raad ik je sterk aan iets te lezen over de Nervus Vagus. Een zenuw die de staat van rust reguleert in ons lichaam. Ontzettend boeiend!