Dit gebeurde niet voor de gein

De afgelopen 6 jaar heb ik me verdiept in de wijsheid van ons lichaam. Niet omdat me dat geinig leek, maar uit pure noodzaak. Ik bevond me aan de vliegende start van een carrière. Maar van de een op de andere dag ontstond er kortsluiting. Mijn energie was op, mijn eindeloze bron aan ideeën stroomde niet meer en wanneer ik rust nam voelde het alsof er iets vreselijk mis zou gaan.

Ik belandde in een burnout en dat is een zegen geweest. Het enige dat hielp om de dag aan te gaan was de signalen van mijn lichaam leren lezen. Wat zegt het? Wat wilt het? Wat wil ik eigenlijk? Wat wil ik eigenlijk als ik het niet bedenk maar voel?

"Nee, wat je nu voelt komt niet goed uit"

En in dat proces kwam ik er ook achter hoe niet geoefend ik daarin was. Met hoe veel vanzelfsprekendheid ik die signalen negeerde omwille van ratio of loyaliteit naar anderen. “Nee, wat je nu voelt komt niet goed uit”, was ik zo gewend om tegen mezelf te zeggen. En ja, als je dat jaren doet, is dat als het oprekken van een elastiek. Je kan er ver in gaan, maar uiteindelijk knapt het. En dan is er niet meer zo veel om de boel bij elkaar te houden.

In het proces van herstel leerde ik zo veel. Over de emoties die ik onderdrukte. Over de moeheid die ik niet serieus nam. Over mijn zenuwstelsel dat paniek voelde als het niet onder hoge druk stond.

Ik moest echt leren om te rusten. Ik moest opnieuw leren te vertrouwen op mezelf. En in dat proces kwam ik steeds dichter bij mijn speelsheid en levensvreugde. Ik verbond me opnieuw met mijn nieuwsgierigheid en stelde mezelf de vraag, ‘wat als ik iedere keuze mag maken uit oprechte nieuwsgierigheid en enthousiasme?’. En plots wenste ik hele andere dingen van het leven.

Dat veelbelovende carrièrepad ging op de schop. Ik liet me omscholen. Werd betere vrienden met mezelf. Leerde alleen te zijn en te voelen dat dat goed gezelschap was.

Nu, 6 jaar later, geef ik massages en lichaamsgerichte begeleiding in mijn eigen praktijk. Ik heb omarmt dat een baan van 9 tot 5 voor mij niet voedend of fijn is. Ik vier mijn verbinding met de rest van de natuur en zie mijn lichaam als een toegang tot die verbinding. Ik neem pauzes, maak fouten, vertrouw op mijn intuïtie en probeer trouw aan mezelf te zijn.

Terugkeren naar die basis, die zoveel zachtheid én stevigheid kan bieden.

Én ik begeleid mensen in dat proces van contact maken met hun lichaam. Terugkeren naar die basis, die zoveel zachtheid én stevigheid kan bieden. Ik werk het liefst met mensen die nieuwsgierig zijn naar zichzelf. Die geloven dat voelen GOUD kan zijn, maar er soms ook moeilijk toegang to krijgen. Die klaar zijn om te vertrouwen op het proces, zichzelf en mijn begeleiding. En die wel houden van een beetje speelsheid en vreugde in die aanpak.

Ik werk graag met je, als je voelt dat dit voor jou is.

Ben jij een goede luisteraar?

Stel je eens voor: Je hebt een probleem. Maar het betreft niet alleen jou. Iemand anders wordt er ook door geraakt. Je besluit om het juiste te doen en die persoon erbij te betrekken. Je hoopt dat jullie samen kunnen werken en zo een oplossing kunnen vinden.

Maar wanneer je het probleem aankaart, merk je dat de ander geïrriteerd raakt of zich terugtrekt. De ander wenst dat je stil bent of negeert je. "Nu even niet," zegt die. "Ik stond net op het punt om te gaan sporten," of "ik heb het druk op werk."

In plaats van te luisteren naar het probleem dat je onder de aandacht wilt brengen, labelt de ander jou als probleem. De ander denkt dat als jij stopt met praten of als die je negeert, het probleem vanzelf weggaat.

Hoe zou jij je voelen?

Gefrustreerd? In de steek gelaten? Vastgezet? Begrijpelijke reacties, of het nu gaat om een relatie met een collega, een vriend, of een familielid.

Nu, stel je eens voor dat dit verhaal niet gaat over jouw interactie met een ander persoon, maar over jouw relatie met je eigen lichaam. Wanneer je lichaam je vertelt dat er iets mis is, hoe reageer je dan?

Ons lichaam spreekt

Misschien voelt het vreemd om er vanuit te gaan dat je lichaam 'spreekt'. Maar ik denk dat we het erover eens kunnen zijn dat ons lichaam zeker communiceert. Sommige signalen ken je waarschijnlijk heel goed, zoals het gevoel van honger, vermoeidheid of de drang om naar het toilet te gaan.Toen we opgroeiden, leerden we expliciet om naar deze signalen te luisteren en werd ons ook verteld hoe we dat moesten doen. Maar wat als we, net als in het verhaal, deze signalen zouden afwijzen?

Veel van ons hebben nooit geleerd om te gaan met de meer subtiele of ongemakkelijke sensaties in ons lichaam. Als we al iets leren, is het vaak om die sensaties – het 'lawaai' – snel op te lossen, in plaats van nieuwsgierig te zijn waarom ze er zijn. We leren niet om samen te werken met ons lichaam, maar om het onder controle te krijgen of het zelfs helemaal te negeren.

"We leren niet om samen te werken met ons lichaam, maar om het onder controle te krijgen of het zelfs helemaal te negeren."

Voor mij is dit waar verbinden met jezelf over gaat: oefenen om vanuit nieuwsgierigheid contact te maken met je lichaam. Je lichaam behandelen als een bondgenoot. In essentie zijn we ons lichaam, dus als we de signalen ervan negeren, negeren we delen van onszelf. Het enige wat we nodig hebben is een nieuwsgierige houding, geduld, compassie en stilte om te kunnen luisteren.

Weer leren luisteren

In mijn werk als masseur en ademcoach probeer ik mensen op deze manier te ontvangen. Maar nog belangrijker, ik nodig mijn cliënten uit om dit zelf ook te doen. En als dat nu nog niet zo toegankelijk voelt, zal ik er zijn om je hierbij te helpen. Net als bij elke andere communicatieve vaardigheid, is het iets wat we moeten oefenen.

Wil je je relatie met je lichaam onderzoeken? De volgende vragen kunnen je op weg helpen:

• Hoe reageer ik als ik pijn voel?

• Behandel ik mijn lichaam als een vriend? Verandert dat als ik pijn ervaar?

• Bij welke activiteiten voel ik me verbonden met mijn lichaam? Hoe voelt dat?

• Wat zorgt ervoor dat ik me losgekoppeld voel van mijn lichaam? Wat zou ik kunnen doen om in die situaties meer als een vriend voor mijn lichaam te zijn?

• Op welke manieren probeer ik controle uit te oefenen op mijn lichaam en hoe het reageert op mijn leven? Voelen die manieren vriendelijk aan?

Als de adem stokt: wat doe je dan?

Toen ik zelf 5 jaar geleden voor het eerste binnenstapte bij een lichaamsgericht therapeut had ik ademproblemen. Ik hapte zo'n 3 tot 4 dagen per week bijna de hele dag naar adem maar had nooit het gevoel dat ik genoeg zuurstof binnenkreeg.

In de maanden daarna leerde ik hoe veel signalen van mijn lijf ik onderdrukte. Die ademnood was eigenlijk een schreeuw om hulp van een ongezien deel in mij. Pas toen het voelde alsof ik geen adem meer kreeg, begon ik met luisteren. In het contact maken met mijn lichaam ontstond er ruimte om meer mezelf te zijn. Het voelde echt alsof ik weer in contact kwam met een oude vriend(in). Ik had haar zo gemist.

and i said to my body. softly.

‘i want to be your friend.’

it took a long breath. and replied

‘i have been waiting my whole life for this.

― Nayyirah Waheed

Daarom ontroerde dit gedicht me zo. Ik voelde het in m'n lijf. Een warm gevoel in m'n buik en een brok in m'n keel. Ik herinnerde dat moment van opnieuw kennis maken en besefte me hoeveel rijkdom het mij gegeven heeft. Iets van die rijkdom probeer ik nu door te geven in mijn holistische praktijk. Hier nodig ik mensen uit om hetzelfde te doen. Voorzichtig weer contact te maken met de delen van henzelf die om hulp roepen of juist die wat minder aanwezig zijn geworden.

En wat betreft die ademhalingsproblemen? Die werden met de tijd en het verwerken van oude pijnen minder. Ik leerde ze ook steeds minder te zien als een 'probleem' maar een signaal van mijn lichaam om bij mezelf in te checken. Dat in zichzelf deed al wonderen. Ik hoefde er niet meer mee in gevecht, maar leerde het omarmen als wijsheid.

Als ademcoach leer ik steeds weer over de wijsheid die verscholen zit in onze ademhaling. En ik geloof dat het daarin belangrijk is om een houding van nieuwsgierigheid aan te nemen. Om niet dat wat we voelen in onze adem, weg te willen moffelen, met een handige techniek of wat afleiding. Maar juist om heel verfijnd te mogen ervaren, wat als ik deze wijsheid helemaal laat spreken!

Daarom werk ik met een ademtechniek die exact dat doet: uitnodigen wat er gehoord wil worden. Het hoeft niet anders of beter. Precies dat wat er voelbaar is, is goed en zit informatie in verscholen. Dit is een zachte weg, waar je jezelf (misschien wel voor het eerst) niet hoeft te 'fixen', maar je overgeeft aan wat het lichaam voelbaar maakt.

Lijkt dit je interessant? Stuur me gerust een bericht. Voelt een ademsessie niet als iets dat bij jou past? Dan raad ik je van harte aan om bij een andere lichaamsgerichte therapeut aan te kloppen. Dat heeft voor mij het verschil gemaakt van een gevoel van 'overleven', naar 'leven'.