Als de adem stokt: wat doe je dan?

Toen ik zelf 5 jaar geleden voor het eerste binnenstapte bij een lichaamsgericht therapeut had ik ademproblemen. Ik hapte zo'n 3 tot 4 dagen per week bijna de hele dag naar adem maar had nooit het gevoel dat ik genoeg zuurstof binnenkreeg.

In de maanden daarna leerde ik hoe veel signalen van mijn lijf ik onderdrukte. Die ademnood was eigenlijk een schreeuw om hulp van een ongezien deel in mij. Pas toen het voelde alsof ik geen adem meer kreeg, begon ik met luisteren. In het contact maken met mijn lichaam ontstond er ruimte om meer mezelf te zijn. Het voelde echt alsof ik weer in contact kwam met een oude vriend(in). Ik had haar zo gemist.

and i said to my body. softly.

‘i want to be your friend.’

it took a long breath. and replied

‘i have been waiting my whole life for this.

― Nayyirah Waheed

Daarom ontroerde dit gedicht me zo. Ik voelde het in m'n lijf. Een warm gevoel in m'n buik en een brok in m'n keel. Ik herinnerde dat moment van opnieuw kennis maken en besefte me hoeveel rijkdom het mij gegeven heeft. Iets van die rijkdom probeer ik nu door te geven in mijn holistische praktijk. Hier nodig ik mensen uit om hetzelfde te doen. Voorzichtig weer contact te maken met de delen van henzelf die om hulp roepen of juist die wat minder aanwezig zijn geworden.

En wat betreft die ademhalingsproblemen? Die werden met de tijd en het verwerken van oude pijnen minder. Ik leerde ze ook steeds minder te zien als een 'probleem' maar een signaal van mijn lichaam om bij mezelf in te checken. Dat in zichzelf deed al wonderen. Ik hoefde er niet meer mee in gevecht, maar leerde het omarmen als wijsheid.

Als ademcoach leer ik steeds weer over de wijsheid die verscholen zit in onze ademhaling. En ik geloof dat het daarin belangrijk is om een houding van nieuwsgierigheid aan te nemen. Om niet dat wat we voelen in onze adem, weg te willen moffelen, met een handige techniek of wat afleiding. Maar juist om heel verfijnd te mogen ervaren, wat als ik deze wijsheid helemaal laat spreken!

Daarom werk ik met een ademtechniek die exact dat doet: uitnodigen wat er gehoord wil worden. Het hoeft niet anders of beter. Precies dat wat er voelbaar is, is goed en zit informatie in verscholen. Dit is een zachte weg, waar je jezelf (misschien wel voor het eerst) niet hoeft te 'fixen', maar je overgeeft aan wat het lichaam voelbaar maakt.

Lijkt dit je interessant? Stuur me gerust een bericht. Voelt een ademsessie niet als iets dat bij jou past? Dan raad ik je van harte aan om bij een andere lichaamsgerichte therapeut aan te kloppen. Dat heeft voor mij het verschil gemaakt van een gevoel van 'overleven', naar 'leven'.